Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Καλό ταξίδι πατρίδα



Καλό ταξίδι πατρίδα
Και ο Παναγιώτης λοιπόν, ο Πάνος  μας, ο αγαπημένος  φίλος μας. Ο αγαπητός σε όλους, με την καυστική-χιουμοριστική πένα,  κίνησε για το ταξίδι σ’ αυτό το άγνωστο υπέρτατο Άνω. Το πέραν της ζωής και του θανάτου…
Θα περιδιαβαίνει όπως πάντα χαμογελαστός τα στέκια των μερακλήδων ως γνήσιος Θρακιώτης που κουβαλούσε απ’ τα γεννοφάσκια του την Διονυσιακή κληρονομιά. Θα αρθρογραφεί στις σελίδες των άστρων και των ακτίνων του ήλιου σημαδεύοντας, για  ότι στραβό θα βλέπει.
Καλό ταξίδι πατρίδα
Και όπως θα ταξιδεύεις στους ουρανούς, όταν στο ατέλειωτο ταξίδι σου περνάς από τη Θράκη μας, την αγαπημένη, την ενιαία, την μεγάλη, αλλά ιδιαίτερα από τις αλησμόνητες πατρίδες της Ανατολικής Θράκης και της Ανατολικής Ρωμυλίας, να σταματάς, να κατεβαίνεις και να προσκυνάς για όλους μας,  τα «Άγια των Αγίων». Τα ιερά χώματα όπου έζησαν, περπάτησαν, μεγαλούργησαν,  ή  άφησαν  τη ζωή τους οι πρόγονοί μας…
Υ.Σ. όταν συναντιόμασταν κάποιες φορές και πίναμε κανένα ποτηράκι παρέα εκεί στο ουζερί του Ευθυμίου και επειδή και οι δυο μας σχολιάζαμε- αρθρογραφούσαμε, υπολογίζοντας τη διαφορά ηλικίας μας  σου έλεγα:  
«όταν φύγω απ’ τη ζωή , κάνε ένα σχόλιο στις εφημερίδες μας για μένα τον «αναρχοκομμουνιστή». Αλλά τι τα θες… «ψεύτρα είναι η ζωή και ψεύτικος ο κόσμος».

Κώστας Πινέλης
26-9-2018

Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018

Οι παλιές καραβάνες του ΚΚΕ


Φωτοσχόλια
Από τις εφημερίδες «Ειδήσεις» και «Πρωϊνή» του Κιλκίς
Οι παλιές καραβάνες βρίσκουν πάντα χρόνο να τα πουν κατ’ ιδίαν. Καλή ώρα όπως ο Κώστας Πινέλης με τον Κώστα Χαλίτσιο που “τα λένε” με τον γραμματέα της Κ.Ε. του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα στην πρόσφατη επίσκεψή του στο Κιλκίς.
Ο γραμματέας βέβαια “στραβομουτσουνιάζει” αλλά η αιτία δεν εντοπίζεται στα όσα άκουσε από τις δυο κιλκισιακές (εκ μεταγραφής) παλιές καραβάνες. Μάλλον ...τρομοκρατήθηκε από τις πρωθυπουργικές εξαγγελίες.

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2018

Αλέκου Χατζηκώστα«Το κόκκινο λαστιχάκι» (Με αφορμή το Φεστιβάλ της ΚΝΕ)


Αλέκου Χατζηκώστα «Το κόκκινο λαστιχάκι» (Με αφορμή το Φεστιβάλ της ΚΝΕ)
Από herko στο Σεπ 16, 2018 Διήγημα

Χρόνια τώρα είχε μετατραπεί σε … «περιπλανώμενο Ιουδαίο». Δεν ήταν μόνο οι χρόνιες απουσίες συνήθως σε χώρες του Βορρά, όπου η πανεπιστημιακή του καριέρα το επέβαλε, αλλά και οι πολιτικές του μετακινήσεις αναζητώντας το «νέο και ρεαλιστικό» που τον είχαν απομακρύνει από παρόμοιες εκδηλώσεις. Ως δικαιολογία συχνά ανέφερε σε όσους φίλους είχαν απομείνει από την παλιά του διαδρομή ότι «αφού ξέρετε , κάθε Σεπτέμβρη βρίσκομαι στη Μητρόπολη του Καπιταλισμού για τις απαραίτητες διαλέξεις μου στα εκεί πανεπιστημιακά ιδρύματα». Και αυτοί κουνούσαν με συγκατάβαση το κεφάλι τους, ενώ γνώριζε ότι οι ελάχιστοι που είχαν μείνει «πιστοί» στα ιδανικά της νιότης τους σίγουρα θα σκεφτόταν τη ρήση του μεγάλου ποιητή Κώστα Βάρναλη «Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος!»

Είχε μείνει μόνος , χωρίς οικογένεια, όλα αυτά τα χρόνια. Είχε περάσει τα 60 και δεν του έλειπαν οι κατακτήσεις στο ωραίο φίλο. Κάτι όμως σαν να τον κρατούσε και τον εμπόδιζε να κάνει το επόμενο βήμα.

«Δεν βρήκα ακόμη την κατάλληλη» συχνά δικαιολογιόταν, όμως βαθιά μέσα του γνώριζε πως μάλλον την είχε βρει πριν πολλά χρόνια, απλά δεν θέλησε, κυνηγώντας καριέρες…

Την θυμόταν . Τότε όταν την γνώρισε μαθήτρια ακόμη στο πρώτο φεστιβάλ της «νιότης και του αγώνα» στην συμπρωτεύουσα. Αυτός «μπαρουτοκαπνισμένος αγωνιστής» με αντιδικτατορική δράση και με ευθύνη σε βασικό κομμάτι των εκδηλώσεων και αυτή τελειόφοιτη. Με εκείνο το μπλουτζινάκι της που τόνιζε τη λυγερόκορμη κορμοστασιά της, με το άσπρο μπλουζάκι με την κονκάρδα στο μέρος της καρδιάς και εκείνο το κόκκινο λαστιχάκι να συγκρατεί τα μακριά της μαλλιά.

Ήταν στο δικό του «χώρο ευθύνης» και αυτό τους έφερε πιο κοντά. Πρόθυμη με εκείνο το μεγάλο χαμόγελο σαν να ήθελε να κάνει όλο τον κόσμο να χαμογελά και να ονειρεύεται ότι «αυτή η κοινωνία μπορεί και πρέπει ν’ αλλάξει» όπως του απάντησε όταν την πρωτορώτησε γιατί στράφηκε σε αυτό τον δρόμο στη ζωή της.

Μετά το φεστιβάλ οι δρόμοι τους , άρχισαν να συναντιούνται πολλές φορές. Στα γραφεία, τις καθημερινές διαδηλώσεις, τις συναυλίες της μεταπολίτευσης. Ήταν προσεκτικός. Οι καιροί δύσκολοι, τα πράγματα σε ζητήματα «ηθικής τάξης» είχαν συγκεκριμένους κανόνες, ενώ η σχεδόν 10 χρονη διαφορά ηλικίας τους ήταν μεγάλο εμπόδιο.

Να όμως που αποδείχτηκε ότι έρωτας και η επανάσταση συχνά είναι δίδυμα αδέλφια. Οι τυχαίες συναντήσεις τους μετατράπηκαν πια σε κανονικά ραντεβού για πάνω από ένα χρόνο, αν και οι σχέσεις τους ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν.

Το στρατιωτικό του, τους χώρισε για πρώτη φορά αν και υπήρχε συχνά αλληλογραφία. Και όταν της έλεγε γιατί δεν τον επισκέπτεται στην ακριτική μονάδα που υπηρετούσε αυτή του έκανε λόγο συνέχεια «για τις ανάγκες του κινήματος» και για τις «χρεώσεις» που είχε πια στη Σχολή που είχε πια περάσει.

Τη θέση για διδακτορικό στο Παρίσι μετά τη θητεία τη χαρακτήρισε «ως λαχείο στη ζωή του». Ήθελε και να ξεφύγει με αυτό τον τρόπο σε όσα του βάραιναν το μυαλό με αφορμή τις εξελίξεις σε Αφγανιστάν, Πολωνία κ.α και που ένοιωθε ότι τα «πράγματα δεν πήγαιναν καλά και θα έχουμε άσχημες εξελίξεις» όπως έλεγε στις παρέες του. Ο αποχαιρετισμός τους στο αεροδρόμιο δεν είχε μελοδραματικό χαρακτήρα. Αυτός αποφασισμένος ν’ αλλάξει σελίδα στη ζωή του. Αυτή μαχητική αγωνίστρια, που έβαζε το «εμείς και τις ανάγκες του κινήματος» πάνω από το «εγώ και τις προσωπικές της ανάγκες». Το φιλί τους, δεν έδινε περιθώρια ξανανταμώματος…

Το τελευταίο διάστημα, ήταν φίλοι του πανεπιστημιακοί που τον έπεισαν «να ανακαλύψει επιτέλους τις δυνατότητες που ξανοίγονται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης». Εδώ και 6μήνες αποφάσισε να δημιουργήσει δικό του λογαριασμό στο fb και ξεκίνησε την περιπλάνηση του στο να ξαναβρεί παλιούς φίλους από τα φοιτητικά χρόνια (μάλλον και αυτός έγινε όψιμα οπαδός ότι είναι τα πιο ευτυχισμένα χρόνια ενός ανθρώπου..) και δειλά- δειλά παλιούς συναγωνιστές του από περιέργεια ίσως κοινωνιολογική για να δει τις κατοπινές τους πορείες ιδιαίτερα μετά τις κοσμοϊστορικές ανατροπές στις χώρες «που έκτιζαν την νέα κοινωνία». Και έτσι μέσω κοινών διαδικτυακών φίλων οδηγήθηκε και στο δικό της προφίλ. Άρχισαν να συνομιλούν σχεδόν καθημερινά, λες και ήθελαν να γεφυρώσουν τον Ατλαντικό που τους χώριζε και κυρίως τα χρόνια που κύλησαν ζώντας σε «παράλληλα σύμπαντα». Χωρισμένη με ένα παιδί, παντρεμένη με εκείνον τον… «που μετά την κρίση του 1991, είδε το …φως το αληθινό και πήγε να γλύψει εκεί που έφτυνε» όπως του είπε περιφρονητικά».

«Παραμένω μάχιμη και οργανωμένη» ,, του δήλωσε και τον κάλεσε να βρεθούν «για έναν καφέ».

Σεπτέμβρης μήνας και αυτός μετά από πολλά χρόνια στην πόλη των σπουδών του. Αυτή είχε στολιστεί με τα κόκκινα χρώματα της ελπίδας και του αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Το ραντεβού δόθηκε στο χώρο του φεστιβάλ. Πέρασε το Σαββατόβραδο τις πύλες του. Συγκινήθηκε. Στιγμές από τη νιότη του πέρασαν από μπροστά του. Τότε πολλά ήταν ασπρόμαυρα, τώρα όλα ήταν έγχρωμα και φωτεινά. Το ραντεβού τους στο χώρο του βιβλιοπωλείου, όπως τότε στην πρώτη τους συνάντηση. Έφτασε νωρίτερα. Ο χώρος οικείος και ξένος ταυτόχρονα. Δεν είδε γνωστές φάτσες. Περιεργάστηκε τα βιβλία. Αγόρασε αυτά που του φάνηκαν πιο ενδιαφέροντα. Θυμήθηκε το πρώτο βιβλίο που της είχε χαρίσει. Το αγόρασε σε νέα έκδοση πια.

Ο χρόνος ήταν φιλικός μαζί της. Η κορμοστασιά της παρέμενε λυγερή και τα μάτια της εξίσου φωτεινά ,παρά τις μικρές ρυτίδες που τα είχαν περικυκλώσει. Χαιρετήθηκαν με χειραψία, παγωμένα. Του πρότεινε να πάνε για το καθιερωμένο σουβλάκι με την απαραίτητη μπύρα.

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2018

Φεστιβάλ 100 χρόνια ΚΚΕ - 50 χρόνια ΚΝΕ, στη Θεσσαλονίκη,


Αντεπίθεση με ένα πολύ δυνατό ΚΚΕ - Όχι συνέχιση του ίδιου δρόμου που φέρνει νέα δεινά


Σε μεγάλη πολιτική συγκέντρωση στο χώρο που γίνονται οι εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, Φεστιβάλ 100 χρόνια ΚΚΕ - 50 χρόνια ΚΝΕ, στη Θεσσαλονίκη, στο πρώην στρατόπεδο «Παύλου Μελά», μίλησε το βράδυ της Παρασκευής 14 Σεπτέμβρη ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας.
Ξεκινώντας την ομιλία του είπε:
«Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ. Δύσκολος δρόμος, σίγουρος δρόμος. Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος!
Αυτά τα λόγια του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, που αποτελούν και το σύνθημα των φετινών εκδηλώσεων του Φεστιβάλ αποτυπώνουν όχι μόνο το χτες, αλλά και τον πήχη για το σήμερα και το αύριο του αγώνα!
Ξεχωριστό κομμάτι στην προσφορά του Κόμματος και της ΚΝΕ αποτελεί και το Φεστιβάλ της ΚΝΕ, που μετράει πλέον 44 χρόνια ζωής και είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός και πολιτιστικός θεσμός της νεολαίας.
Κι αυτό γιατί το Φεστιβάλ συγκεντρώνει κάποια χαρακτηριστικά που το κάνουν μοναδικό:
Έχει βαριά ιστορία. Από εδώ έχουν περάσει οι μεγαλύτεροι Έλληνες καλλιτέχνες του 20ού αιώνα.
Αποτελεί και σήμερα τόπο συνάντησης αγαπημένων καταξιωμένων καλλιτεχνών με τους νεότερους, που έχουν μια μοναδική ευκαιρία να παρουσιάσουν το έργο τους.
Δίνει χώρο στην ερασιτεχνική δημιουργία, σε μαθητικά, φοιτητικά, εργατικά σχήματα και καλλιτεχνικές ομάδες.
Δείχνει στη νεολαία την ομορφιά του να ανακαλύπτεις τη μεγάλη, την προοδευτική τέχνη, που γεννήθηκε από τους αγώνες και τους καημούς του λαού και έδωσε δείγματα απαράμιλλης αισθητικής και ιστορικής αξίας.
Συνδυάζει όλες τις μορφές καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Τα Φεστιβάλ είναι βήμα διεκδίκησης και προβολής όλων των σύγχρονων αναγκών της νεολαίας στη μόρφωση, στη δουλειά, αλλά και στην άθληση, στον πολιτισμό, στην ψυχαγωγία, συνολικά στη ζωή.
Είναι το μόνο Φεστιβάλ, που σε ένα διάστημα περίπου 5 μηνών, περνάει από όλη τη χώρα, διαδίδει παντού το ανατρεπτικό μήνυμα του ΚΚΕ.
Συνδυάζει την ψυχαγωγία, την επαφή με την τέχνη, με την αναζήτηση της διεξόδου από τη βαρβαρότητα, που επιφυλάσσει το σύστημα για τους νέους.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί προσπάθησαν να αντιγράψουν το φεστιβάλ της ΚΝΕ, αλλά κανείς δεν το πέτυχε και δεν πρόκειται να το πετύχει.
Το Φεστιβάλ είναι φτιαγμένο από τα υλικά που είναι φτιαγμένο και το ΚΚΕ και η ΚΝΕ.
Την ανιδιοτέλεια, τη σχεδιασμένη εθελοντική προσφορά, το μεράκι και τη φαντασία χιλιάδων νέων.
Αυτό είναι το Φεστιβάλ μας! Γι’ αυτό αγκαλιάζεται από χιλιάδες λαού και νεολαίας κάθε χρόνο…
Ο Δ. Κουτσούμπας έκλεισε την ομιλία του ως εξής:
Πάρτε θέση δίπλα στο ΚΚΕ!
100 χρόνια ΚΚΕ - 50 χρόνια ΚΝΕ.
Ναι, ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ.
Κι αυτόν τον δρόμο με πολλούς από σας για χρόνια τον βαδίσαμε μαζί.
Ακόμα κι αν κάποιοι στην πορεία ακολουθήσατε διαφορετικά μονοπάτια, ξέρετε πως μπορεί αυτός ο δρόμος να είναι δύσκολος δρόμος, είναι όμως σίγουρος δρόμος.
Γι' αυτό σας απευθύνουμε τα λόγια του ποιητή:
Τώρα είναι δικός σας αυτός ο δρόμος!
Τώρα η θέση σας είναι εδώ, δίπλα στο Κόμμα.
Στο Κόμμα που το όνομά του είναι:
«Τρία κόκκινα γράμματα
σεμνή υπογραφή του λαού μας
στις λεωφόρους του μέλλοντος...»
Γιατί, όπως συνεχίζει ο ποιητής:
«...ο δρόμος φεύγει γρήγορα
η Ιστορία δεν γυρίζει πίσω...»
Ελάτε να πάμε μαζί την Ιστορία μπροστά!
Ελάτε να γράψουμε Ιστορία.
Η Ιστορία γράφεται με ανυπακοή και πάλη ταξική.
Πάρτε τη θέση σας δίπλα στο Κόμμα, στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, που παρά τα 100 χρόνια του παραμένει το πιο νεανικό κόμμα.
Γιατί ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου.