Δεν θρηνούμε γιατί έφυγε ο τελεταίος μεγάλος
επαναστάτης. Δεν είναι η στεναχώρια μας μεγάλη γιατί ένας από τους
σημαντικότερους κομμουνιστές ηγέτες δεν είναι πια στη ζωή.
Άλλωστε για εμάς ο Φιντέλ δεν ήταν απλά ο ηγέτης της
επανάστασης στην Κούβα. Δεν ήταν απλά αυτός ο οποίος ξεκίνησε με μια χούφτα
άνδρες να κάνει το αδύνατο. Και το έκανε.
Για εμάς η Κούβα δεν ήταν απλά το νησί εκείνο που
αντιστάθηκε στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Δεν είναι απλά η χώρα εκείνη που
εξάλειψε την παιδική θνησιμότητα, τον αναλφαβητισμό. Δεν είναι απλά η χώρα με το
καλύτερο εκπαιδευτικό και ιατρικό σύστημα.
Ο Φιντέλ δεν ήταν απλά ο ηγέτης μιας επανάστασης που
γκρέμισε την αμερικανοκίνητη δικτατορία του Μπατίστα. Δεν είναι απλά ο άνθρωπος
που δεν μπόρεσαν ποτέ να σκοτώσουν οι αμερικανοί ιμπεριαλιστές.
Δεν είναι μόνο ο commandante που τραγουδήθηκε και
λατρεύτηκε γιατί αποτέλεσε την προσωποποίηση της αξιοπρέπειας ενός λαού.
Δεν ήταν απλά το έτερο επαναστατικό ήμισυ ενός άλλου
σπουδαίου κομμουνιστή, του Τσε.
Δεν τον αγαπάμε απλά επειδή παρέμεινε πιστός στις
ιδέες του, στις ιδέες μας, ακόμα κι όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν. Ακόμα κι όταν
προδόθηκε από δικούς του ανθρώπους.
Δεν ήταν απλά ένας κομμουνιστής ο οποίος έγινε σύμβολο
αντίστασης. Από τη μικρή Κούβα, την πνιγμένη από το εμπάργκο, έστελνε διαρκώς
μηνύματα σε όλους μας. Σαν να έλεγε «εγώ είμαι εδώ. Η Κούβα κατάφερε να μείνει
όρθια, να μείνει αξιοπρεπής. Κι εσύ μπορείς».
Δεν τον αγαπήσαμε επειδή ήταν τόσο ισχυρή
προσωπικότητα που έκανε ακόμα και τους εχθρούς του να τον σεβαστούν.
Δεν τον κάναμε σύμβολο μόνο επειδή διαβάσαμε και
ακούσαμε ιστορίες για τη ζωή του, την επαναστατική του δράση και τον τρόπο
σκέψης του.
Τον λατρέψαμε γιατί ήταν αυτός που δεν σκοτώσανε ποτέ.
Αυτός που δεν λύγισε ούτε από τις εκατοντάδες απόπειρες δολοφονίας του, ούτε
από τα δισεκατομμύρια δολάρια που κουνούσαν οι ΗΠΑ πάνω από το κεφάλι του.
Αυτός που δεν σταμάτησε ούτε τις τελευταίες μέρες της ζωής του να είναι εκεί,
πιστός στις ιδέες του, στρατιώτης μιας υπόθεσης που μας αφορά. Της δικής μας
υπόθεσης. Ήταν η ενοχλητική μύγα που υπήρχε για να υπενθυμίζει ότι δεν είναι
όλα για πώληση. Ότι δεν υποτάσσονται όλοι ακόμα και στην πιο ισχυρή πολεμική
και οικονομική ιμπεριαλιστική μηχανή που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης. Ότι όσο
μικρός κι αν είσαι, όσο πιο αδύναμος τόσο πιο πολύ πρέπει να αγωνίζεσαι.
Τον αγαπήσαμε, τον αγαπάμε γιατί πάντα θα μας θυμίζει
πως όσο μαύρος κι αν γίνει ο κόσμος τους εμείς θα
υπάρχουμε για να τους χαλάμε τη γιορτή. Λίγοι, ακόμα λιγότεροι,
αδύναμοι, δυνατοί και μετά πάλι ηττημένοι. Θα υπάρχουμε. Θα είμαστε εδώ είτε
χάνουμε είτε κερδίζουμε.
Είμαστε εδώ…
Aπό το blog
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου