ο Νταλα-Γιώργος στο φεστιβάλ της ΚΝΕ!!!

ΕΠΩΝΥΜΩΣ

Δε μας παίζεις ρε Νταλάρα;

Αναδημοσίευση από την Κατιούσα (αποσπάσματα)

Είναι μεγάλη κουβέντα ποιος και με τι κριτήρια πρέπει να έρχεται στο Φεστιβάλ. Αλλά έχει νόημα με καλοπροαίρετα άτομα, που δεν είναι έτοιμα να δουν το Νταλάρα για να χάσουν το δάσος και το χαρακτήρα της Κόκκινης Πολιτείας που στήνεται κάθε χρόνο.

Χτες άρχισε ξαφνικά να γίνεται ένας μικρός χαμός στο μικρόκοσμο των αριστερών social media, γιατί ανάμεσα στα καλλιτεχνικά ονόματα που θα παραστούν στο φετινό Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή είναι και αυτό του Γιώργου Νταράλα, που το έκανε Νταλάρας για λόγους ευφωνίας, αλλά αυτό να ‘ταν το πρόβλημα στη δική του περίπτωση…
…Γιατί έρχεται λοιπόν ο Νταλάρας;
Φέτος συμπληρώνονται 35 χρόνια από το θάνατο του Λοΐζου κι ογδόντα χρόνια από τη γέννησή του. Κατά συνέπεια -υποθέτω πως- θα υπάρξει κάποιο σχετικό αφιέρωμα στο Φεστιβάλ. Στις 7 του Σεπτέμβρη στο Θέατρο Πέτρας, λίγα χιλιόμετρα πέρα απ’ το Πάρκο Τρίτση και μερικές μέρες πριν το Φεστιβάλ, θα γίνει συναυλία προς τιμήν του Λοΐζου, όπου θα τραγουδήσουν οι: Γιώργος Νταλάρας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης. Με αλφαβητική σειρά -γιατί όλα μπορούν να παρεξηγηθούν…
…Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ δεν καλεί γενικά καλλιτέχνες-ονόματα, για να μας πουν τα δικά τους και να τραβήξουν κόσμο. Τους καλεί πολλές φορές σε συγκεκριμένο πλαίσιο, όπως πριν από μερικά χρόνια, με το Λουκιανό Κηλαηδόνη που είχε έρθει μια χρονιά να πει τραγούδια από τους πρώτους του δίσκους, τα “Μικροαστικά” και τα “Απλά Μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας”. Σημασία δε έχει μόνο ποιος έρχεται, αλλά με τι όρους το κάνει και τι πρόκειται να μας πει.

Ο Νταλάρας είχε έρθει και στο Φεστιβάλ του 98′, τελευταία φορά, αν δεν κάνω λάθος, όταν ήταν ακόμα 4ήμερες οι εκδηλώσεις και γίνονταν στα Ιλίσια, στην Πανεπιστημιούπολη. Αλλά τότε δεν είχε γίνει αντίστοιχος ντόρος. Δεν το λέω ως επιχείρημα, απλή διαπίστωση κάνω….

…Ο Νταλάρας ήταν διαχρονικά Πασόκος, κάτι που ίσχυε από αρκετά παλιά και δεν περιμέναμε το μνημόνιο και τη σχετική τοποθέτησή του, για να το μάθουμε. Όσοι διαβάζουν τακτικά το Ριζοσπάστη, έστω κι από το διαδίκτυο, θα θυμούνται πχ την κριτική που του έκανε η στήλη “Αποκαλυπτικά”, όταν έκανε φιλάνθρωπες δωρεάν συναυλίες για να χαρεί ο λαός εν μέσω κρίσης, κι ερμήνευε τη θέληση του κόσμου, που δεν είχε ψηφίσει το “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”.
Ο Γ. Νταλάρας σερβίρει τη στοίχισή του με την αντιλαϊκή πολιτική, πασπαλισμένη με μπόλικο στυγνό αντικομμουνισμό. Οσες υποκριτικές φιέστες στο όνομα του λαού κι αν διοργανώσει θα είναι στάχτη στα μάτια, αφού ο ίδιος είναι ταγμένος με την πολιτική που καταδικάζει τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια και την εξαθλίωση…
Ο Νταλάρας είναι μια συμβιβασμένη φωνή του συστήματος. Αλλά αν θέσουμε πολύ αυστηρά κριτήρια, δε θα βρούμε πολλούς ‘καθαρούς’ καλλιτέχνες, αφού όλοι σχεδόν αναγκάζονται να κάνουν μικρούς ή μεγαλύτερους συμβιβασμούς για να επιπλεύσουν στο χώρο. Κάποιοι είχαν γίνει υπουργοί (χωρίς προφανώς αυτό να κρίνει συνολικά το έργο τους) και κάποιοι άλλοι είχαν τραγουδήσει παλιότερα σε “λευκές νύχτες” ή σε εκδηλώσεις πολυεθνικών εταιριών, για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Και το χειρότερο είναι ότι τελικά όλα αυτά δεν ήταν υποχρεωτικές επιλογές, για να βγουν τα προς το ζην…
…Εσύ δηλαδή δεν έχεις πρόβλημα με το Νταλάρα;

Για να το θέσω απλά: θα προτιμούσα να μην είναι, αλλά δε με χαλάει που είναι. Αν με αρρωσταίνει η παρουσία του, έχω άπειρες επιλογές για να δω και να μη με απασχολήσει ποτέ. Προσωπικά όμως θα πάω να τον ακούσω, ακόμα κι από περιέργεια, λόγω του ντόρου που έχει γίνει. Κι αν τυχόν πει καμιά μουσμουλιά (που δεν το πιστεύω, γιατί ξέρει από “τακτ” ο καλός δημοσιοσχετίστας, Νταλάρας), να του ρίξουμε γιούχα και ντομάτες, όλοι μαζί, οργανωμένα. Ή και προληπτικά, που λέει ο λόγος, από την Πέμπτη, στην παράσταση του Ζαραλίκου. Ο οποίος είχε σατιρίσει κάποτε πολύ εύστοχα και το Μικρούτσικο (που έπαιζε την ίδια μέρα στο Φεστιβάλ): –Όλο “επτά σε παίρνει αριστερά”, κι όλο ΠΑΣΟΚ είναι…–Μα δεν καταλαβαίνεις πως η παρουσία του Νταλάρα ενοχλεί και συντρόφους σου, Κουκουέδες;

Μα ναι, ασφαλώς. Με αυτούς όμως θα είχα πολύ διαφορετική βάση συζήτησης. Γιατί ξέρουν πολύ καλά τι είναι το Φεστιβάλ και δεν προσπαθούν να το στρεβλώσουν ή να το κρύψουν πίσω από έναν Νταλάρα. Το Φεστιβάλ είναι μια ανεπανάληπτη εμπειρία, κάτι μοναδικό στο είδος του, μια Πολιτεία που την θάβουν τα πληθωρικά και πολυφωνικά ΜΜΕ, μια εναλλακτική πρόταση με πλούτο ιδεών, εκδηλώσεων, συζητήσεων, μηνυμάτων. Είναι ανοιχτό, πιο μαζικό από οτιδήποτε έχουμε δει οι περισσότεροι στη ζωή μας (εκτός κι αν κάποιος έχει πάει στην πορεία της Πρωτομαγιάς στην Αβάνα ή στην κηδεία του Φιντέλ). Μαζικό άνοιγμα στη νεολαία, στον κόσμο που πρέπει να σηκωθεί από τους καναπέδες του και όχι σε πολιτικές γκρούπες (γιατί κάποιοι έτσι καταλαβαίνουν και μετράνε το άνοιγμα).

Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα ποιος και με τι κριτήρια πρέπει να έρχεται στο Φεστιβάλ. Και πολύ ενδιαφέρουσα επίσης. Αλλά χρειάζεται γνώση κάποιων δεδομένων -που εγώ τουλάχιστον δεν την έχω- πριν πετάξουμε το μακρύ και το κοντό μας. Και προπαντός, καλή προαίρεση, από άτομα που δεν είναι πρόθυμα κι έτοιμα από καιρό να σβήσουν όλα τα παραπάνω ή να τα κάνουν γαργάρα, με αφορμή ένα πουκάμισο αδειανό, έναν Νταλάρα. Χρειάζεται κουβέντα με άτομα που τα καταλαβαίνουν όλα αυτά και νιώθουν την ανάγκη να τα προφυλάξουν, να τα κρατήσουν μακριά από τον (κάθε) Νταλάρα. Αυτή είναι η διαφορά, και με αυτούς μπορεί να γίνει συζήτηση. Και ποιος σου λέει ότι δε γίνεται, στην τελική…;

Και ένα δικό μου σχόλιο στις εφημερίδες μας «Ειδήσεις» και «Πρωίνή» τον Μάρτη του 2012

Εν Ριπή Οφθαλμού

 «Νταλάρας»

Από την Κοκκινιά του 49 που ένα παιδί γεννήθηκε από λαϊκή δημοκρατική οικογένεια μέχρι σήμερα ήταν μεγάλη η απόσταση που έπρεπε να διανυθεί. Και από τότε που στις δικές μου παρέες τον αποκαλούσαμε «Άγιο Γεώργιο», όχι μόνο για την φωνή του και τα τραγούδια που ερμήνευσε, αλλά και για την προσωπική στάση ζωής, άλλαξαν πολλά…, «έπιασε ο πούτσος του τυρί», που λέει σοφά και ο λαός μας…

Εδώ και χρόνια ο Γ. Νταλάρας έχει στοιχιστεί με την κυρίαρχη πολιτική. Σήμερα δε σιγοντάρει τη συντονισμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, ώστε η λαϊκή οργή απ’ τα βάρβαρα μέτρα που ξεθεμελιώνουν κάθε κατακτημένο με αγώνες δικαίωμα, να στραφεί  σε λογικές του τύπου «σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω»

Έτσι κάνει περατζάδες από τα ΜΜΕ υπερασπιζόμενος την αντιλαική πολιτική και το ΠΑΣΟΚ με μπόλικο στυγνό αντικομουνισμό. «Δεν είναι λέει θυμωμένος με τα βάρβαρα μέτρα, αλλά με το σταλινικό ΚΚΕ που δεν ενώνεται με τα άλλα κόμματα…που διώχνει τον κόσμο…, που δεν έχει προτάσεις…» λέει… πάγια τακτική των συμβιβασμένων που υπερασπίζονται τα μέτρα της πλουτοκρατίας και θέλουν να βρουν μαχανάδες για τη στάση τους.

Για να χαρεί δε λίγο ο «καημένος» ο λαός, αυτές τις μέρες της κρίσης, δίνει «φιλάνθρωπες» συναυλίες… φαίνεται ότι, όταν τραγουδά το θαυμάσιο τραγούδι του Κουγιουμτζή που λέει:

«…με τραγούδια για τη φτώχεια και την ξενιτιά, ρετιρέ παίρνω στην Κηφισιά…», σκέπτεται τη σύζυγό του Άννα Νταλάρα που ως υφυπουργός εργασίας εφάρμοζε το πρώτο μνημόνιο και ως βουλευτής ψήφιζε το δεύτερο…

Όποιος πράγματι ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα του λαού, αφ' ενός, καταδικάζει απερίφραστα την πολιτική που ξεθεμελιώνει κάθε εργατικό και λαϊκό δικαίωμα και, αφ' ετέρου, οφείλει πλάι στην όποια πρωτοβουλία παίρνει να καλεί το λαό να ξεσηκωθεί και να διεκδικήσει τα δίκια του και όχι να προσφέρει «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του». Γι΄αυτό στις συναυλίες τελείωσαν τα «ούρα» και άρχισαν τα «γιούχα»… αν το κατάλαβες  Νταλάρα, ε Νταλάρα…

Όπως είπε και ο μεγάλος Χάρυ Κλιν.

«Δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα».

Εγώ θα σου προτείνω να συμπεριλάβεις και το τραγούδι του «ασυμβίβαστου» Άκη Πάνου που εσύ πρωτοερμήνευσες, που λέει:

«…Και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
παρέα με παράσιτα και με λακέδες άλλους
και κάνοντας υπόκλιση μέχρι τους αστραγάλους
για τους πολύ σημαντικούς και τους πολύ μεγάλους
 και κάνοντας συμβιβασμούς με τη συνείδησή του
έζησε με το τίποτα και πέθανε μαζί του…»

Κώστας Πινέλης

(Δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες "Ειδήσεις" και "Πρωϊνή" του Κιλκίς)