"Το Πολυτεχνείο ζει σε αγώνες μας καλεί"

"Εδώ Πολυτεχνείο , εδώ Πολυτεχνείο . Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων"... Πέρασαν 42  χρόνια και παρά το γεγονός ότι διάφορες "Σειρήνες" προσπαθούν να ξεθωριάσουν το νόημα του Πολυτεχνείου , εκείνο είναι πάντα μπροστά μας. Για να θυμίζει ότι λαός και νεολαία μάτωσαν παλεύοντας για "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία". Για να βροντοφωνάζει ότι η πύλη που γκρέμισε το τανκ έγραφε "Εξω οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ". Για να διαλαλεί την ανάγκη δικαίωσης των αγώνων, για να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση.

Το Πολυτεχνείο συμβολίζει αυτό που ακριβώς φοβούνται αυτοί που κυβερνούν τον τόπο χρόνια τώρα: Οτι ο λαός μπορεί να οργανωθεί και ξεφεύγοντας από τη μοιρολατρία να παλέψει, να επιβάλει άλλες λύσεις προς όφελός του. Οπως τότε που στάθηκε περήφανος μπροστά στα αμερικανικά τανκς της χούντας.

 Η μάχη του Πολυτεχνείου , αποτελεί κορυφαία εκδήλωση της εφτάχρονης αντιχουντικής πάλης και μια από τις κορυφαίες στιγμές των αγώνων του λαού και της νεολαίας. 

Τα τελευταία χρόνια ξεδιπλώνεται ο πιο βάρβαρος ιμπεριαλισμός που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα συσσωρεύοντας με τις δυνάμεις της ασύδοτης αγοράς και της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, από τη μια τον πιο προκλητικό πλούτο και τη φτώχεια από την άλλη. Γεννά και καταφεύγει σε πολέμους και  επιθέσεις ενάντια στους λαούς.

Πολύ σωστά επισημαίνει το γραφείο τύπου του ΚΚΕ στη φετινή του ανακοίνωση, ότι: «η πείρα των τελευταίων 42 χρόνων, από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την πτώση της χούντας ένα χρόνο μετά, αναδεικνύει ότι το πραγματικό ζήτημα για την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, σε κάθε ιστορική φάση και καμπή, είναι η συγκέντρωση δυνάμεων στην πάλη ενάντια στα μονοπώλια, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, στον καπιταλισμό, με στόχο την εργατική - λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό. Ετσι μόνο η εργατική - λαϊκή πάλη, που αναπτύσσεται στο έδαφος των οξυμένων προβλημάτων, θα γίνεται πιο αποτελεσματική, θα μπορεί ν' αποκρούει αντιλαϊκά μέτρα, ν' αποσπά κάποιες κατακτήσεις, όταν δηλαδή βάζει στο στόχαστρο την ίδια την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία, χωρίς να εγκλωβίζεται στη στήριξη αστικών κυβερνήσεων, όποιο πρόσημο κι αν έχουν.»

«Το Πολυτεχνείο είναι η ελπίδα και ο όρκος, ο πόθος και η υπόσχεση: Σ' αυτόν τον τόπο, κόντρα στα εμπόδια, ενάντια στους προσκυνημένους του ιμπεριαλισμού, κόντρα στους ντόπιους και ξένους «συνταγματάρχες» των «hedge funds», παρά τα «τάγματα εφόδου» της «νέας τάξης», όσες υποκλίσεις κι αν κάνουν όλοι όσοι φέρονται ή δηλώνουν ότι «είναι Αμερικανοί» ή ότι «είναι Γερμανοί» και πάντα… «φιλέλληνες», ό,τι κι αν κάνουν οι υποτακτικοί των «ευλογημένων  μνημονίων», τελικά, σ' αυτόν τον τόπο «θα κάνει ξαστεριά»! ο λαός θα νικήσει!

Το Πολυτεχνείο, αδικαίωτο και ζωντανό, σε πείσμα όσων πέρασαν από το «εδώ Πολυτεχνείο» στο ...«εδώ Πεντάγωνο» - «εδώ τρόικα» - «εδώ Μνημόνιο», μια μόνιμη Ερινύα για όσους πέρασαν από την όχθη των «ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων» στην αντίπερα όχθη, των πολιορκητών και των «ελεύθερων σκοπευτών», θα συνεχίζει να ενσαρκώνει τις μνήμες του μέλλοντός μας.

Για μια Ελλάδα με ψωμί για το λαό της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά.

Κοίτα με στα μάτια 

('Ενα Ποίημα του Νίκου Γκάτσου για το πολυτεχνείο)

Κοίτα με στα μάτια κι έλα πιο κοντά

άγια μου καρδιά κι αγαπημένη
άκουσα κι απόψε πόρτα να βροντά
πέτρες θα κυλάν οι πεθαμένοι.

Πώ να το ξεχάσω κείνο το παιδί
στο περιβολάκι τ' Άι-Νικόλα
έπινε τον ήλιο σα χλωρό κλαδί
πριν το θυμηθούν τα πολυβόλα.

Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά
πάρε από τη φλέβα μου μελάνι
γράψε τ' όνομά του στην αστροφεγγιά
χέρι φονικό να μην το φτάνει.

Πού είσαι Πέτρο; Πού είσαι Γιάννη;
Στου κάτω κόσμου το σιντριβάνι.
Νεράκι πίνω να λησμονήσω.
Γύρισε πίσω. Γύρισε πίσω.

 

 (Οι φωτοαφίσες είναι από παλιό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου)