Ποιονε να κλάψω πρώτονε, ποιον να τραγουδήσω πρώτονε

Εν Ριπή Οφθαλμού

Ποιονε να κλάψω πρώτονε,

ποιον να τραγουδήσω πρώτονε

Αυτός ο στίχος από το τραγούδι «Το μπλόκο της Καισαριανής» σε στίχους του Νότη Περγιάλη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, μου ήρθε στο μυαλό, βλέποντας το δρώμενο στην έναρξη του 20^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ που μας συγκίνησε όλους. Την τρομπέτα να αρχίζει τον «Οδηγητή» του Κώστα Βάρναλη σε μουσική του Χρήστου Λεοντή, να ακολουθεί το τρομπόνι και σιγά σιγά να μπαίνουν και άλλα μουσικά όργανα και οι φωνές μία-μία να μπαίνουν και να πληθαίνουν:

«Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης, ο πλαστουργός της νιας ζωής, εγώ ‘μαι τέκνο της Ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής…»

Τραγούδησαν με πάθος και αποφασιστικότητα αγωνιστική «τα νιάτα της ΚΝΕ, που λένε στη ζωή το μέγα ναι», το μέλλον του κόμματος και της πατρίδας μας.

Κι ύστερα η συγκίνηση μεγάλωσε με το προσκλητήριο των συντρόφων μας που έφυγαν απ’ τη ζωή από το προηγούμενο Συνέδριο μέχρι το 20^ο

Κι μετά με το βίντεο, με τις στιγμές από την 100χρονη πορεία του ΚΚΕ. Έχουμε να τραγουδήσουμε και να κλάψουμε για χιλιάδες αγωνιστές συντρόφους μας που πέρασαν στο ατέλειωτο πάνθεο των ηρώων των Άγιων του λαού μας δίνοντας ότι καλύτερο είχαν, που σάπισαν στις φυλακές, άγιασαν στα ξερονήσια, έδωσαν ακόμη και τη ζωή τους  με το ανθρώπινο όνειρο να φτιάξουν καλύτερη ζωή για τους ανθρώπους.

 Και οι αγώνες και η θυσία τους έχει αμέτρητη αξία γιατί ήξεραν ότι αυτό τον κόσμο, αυτά τα οποία αγωνίζονταν να φτιάξουν, μπορεί οι ίδιοι να μην τα χαρούνε.

Και είμαστε υπερήφανοι για την προσφορά του κόμματός μας στην πατρίδα μας και στο λαό μας και με αυτή τη σκέψη και μπροστά στον γιορτασμό των 100χρονων του ΚΚΕ ριχνόμαστε στους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους αγώνες με μεγαλύτερη ορμή, ξέροντας ότι δεν μας ακολουθούν μόνο οι ζωντανοί αλλά και μια ατέλειωτη ουρά των πεθαμένων αγωνιστών συντρόφων μας. Και αγαλλόμαστε ότι βάζουμε και μεις ένα τόσο δα λιθαράκι για να φτιάξουμε τον κόσμο για τον οποίο εκείνοι έδωσαν τη ζωή τους, για να ζήσουν καλύτερα οι γενιές που έρχονται για να δώσουνε την μάχη στους δύσκολους καιρούς…

Κώστας Πινέλης 2-4-2017

Το βίντεο με το δρώμενο στην έναρξη του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΕ 

Κώστας Βάρναλης

Ο ΟΔΗΓΗΤΗΣ

Μουσική:  Χρήστος Λεοντής

 

Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής
Εγώ ’μαι τέκνο της Ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.

Δεν κατεβαίνω από τα νέφη
γιατί δε μ’ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια
για σένα, σκλάβε, που πονείς.

Ουράνιες δύναμες, αγγέλοι,
κρίνα, πουλιά και ψαλμουδές
τίποτα! Εμένα παραστέκουν
οι θυμωμένες σας καρδιές.

Εγώ του καραβιού γοργόνα
στ’ ορθόπλωρο καράβι μπρος.
Απάνω μου σπάνε φορτούνες
κι άγριος ενάντιά μου καιρός.

Μέσα στο νου και στην καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.

Ένας δεν είμαι, μα χιλιάδες!
Όχι μονάχα οι ζωντανοί −
κι οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε
σε μιαν αράδα σκοτεινή.

Μα κι όσοι αγέννητοι, χιλιάδες
άπλαστοι ακόμη με βλογούν
κι όλοι ακουμπάνε τα σπαθιά τους
απάνω μου και τα λυγούν.

Δε δίνω λέξες παρηγόρια
δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς·
καθώς το μπήγω μες το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.

Άκου, πως παίρνουν οι αγέρες
χιλιάδων χρόνων τη φωνή!
Μέσα στο λόγο το δικό μου
όλ’ η ανθρωπότητα πονεί.

Ω! πώς τον παίρνουν οι αγέρες
και πώς φωνάζουνε μετά
άβυσσοι μάβροι, τάφοι μάβροι
ποτάμια γαίματα πηχτά!

Όθε περνά, γκρεμίζει κάτου
σαν το βοριά, σαν το νοτιά
όλα τα φονικά ρηγάτα
θεμελιωμένα στην ψεφτιά.

Κ’ ένα στηλώνει κι ανασταίνει
το `να βασίλειο της Δουλειάς
(Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο
της Πανανθρώπινης Φιλιάς.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Από το συνθετικό έργο

Το Φως που καίει.
Αλεξάνδρεια 1922, με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας. Το 1933 επανατυπώθηκε στην Αθήνα με αναθεωρήσεις (Εδώ από τις εκδόσεις Κέδρος, 1959)
Στο τραγούδι τραγουδήθηκαν οι στροφές 1, 4, 6, 8, 12.
Πρωτοπαρουσιάστηκε στις συναυλίες που έδωσαν Λοϊζος, Λεοντής και Μικρούτσικος το καλοκαίρι του ’81, τραγουδισμένο από τον ίδιο το Λεοντή και χορωδία.

Βρίσκεται στο δίσκο ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ’81 με τα τραγούδια του Λεοντή και του Μικρούτσικου από εκείνες τις συναυλίες.