Η Ιστορία δεν σβήνει...

Η Ιστορία δεν σβήνει, ο σοσιαλισμός δεν ξεθεμελιώνεται, ο αντικομμουνισμός δε θα περάσει…

Ότι οι νεοναζί  όπου γης, ενοχλούνται, φοβούνται και επιχειρούν να διασκεδάσουν το φόβο τους, με σπασμωδικές ενέργειες και πρωτόγονο αντικομμουνισμό, είναι προφανές.

Θρασύδειλα φασισταριά χτύπησαν ξανά στο σκοτάδι, όπως ταιριάζει στη θρασυδειλία τους, βεβηλώνοντας το μνημείο του ΚΚΕ στις Ράχες Ικαρίας, για τους αλύγιστους της ταξικής πάλης. Αυτούς, που αφού  πολέμησαν τους κατακτητές, άγιασαν στα ξερονήσια, σάπισαν στις φυλακές, έδωσαν ότι είχαν ακόμη και τη ζωή τους, για να ζήσεις ο λαός και ο τόπος μας καλύτερα.

Το Huta Pieniacka είναι ένα χωριό στην περιοχή Λβιβ, στην Ουκρανία. Στις 28 του Φλεβάρη 1944 αμέσως μετά την αποχώρηση του Κόκκινου Στρατού που ελευθέρωσε την περιοχή  από τους Γερμανούς καταχτητές, τμήμα Ουκρανών ναζί, διοικούμενο από Γερμανό ανώτερο αξιωματικό των SS, θα ξεκληρίσει τον πληθυσμό (πάνω από 800 άμαχοι), μεταξύ των οποίων εκατοντάδες πολωνοί πρόσφυγες και θα καταστρέψει το χωριό.

Στην Σοβιετική εποχή υπήρξαν δύο μνημεία των θυμάτων του εγκλήματος των ναζί και τοποθετήθηκε πλάκα με τα ονόματα των εγκληματιών πολέμου και ογκόλιθος που έφερε κόκκινο αστέρι. Οι εκεί γνωστοί «άγνωστοι» μετά από λίγο καιρό εξαφάνισαν την πλάκα και το αστέρι.

Τη νύχτα της 8 προς 9 του Γενάρη 2017 το μνημείο καταστράφηκε ολοσχερώς και οι βάνδαλοι άφησαν τα διαπιστευτήριά τους. Ζωγράφισαν τη  σημαία της Ουκρανίας και έβαλαν την υπογραφή τους. Οι ζημιές αποκαταστάθηκαν για να επανέλθουν οι φασίστες μια ακόμα φορά και να το καταστρέψουν, αποδείχνοντας ότι η ιστορική μνήμη, όταν παραμένει ζωντανή και δεν εξασθενεί τους πονάει…

Με αυτά τα φασισταριά  επιχειρούν οι απόγονοι θαυμαστές των ναζί που κυβερνάνε σήμερα την Ουκρανία,  να εξομοιώσουν τους κομμουνιστές!

Στην Πολωνία, όπου με νόμο απαγορεύεται η «προπαγάνδα του κομμουνισμού ή οποιουδήποτε άλλου ολοκληρωτικού καθεστώτος» και η χρήση «κομμουνιστικών συμβόλων» διώκεται δια ροπάλου από την αστική εξουσία, η βουλή αποφάσισε την κατεδάφιση μνημείων της σοβιετικής περιόδου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αφιερώνονται στον Κόκκινο Στρατό.

Η Πολωνία δεν είναι βέβαια η μοναδική περίπτωση. Στην Εσθονία, τη Λετονία, τη Λιθουανία και την Ρουμανία έχει απαγορευτεί η δράση των κομμουνιστικών κομμάτων· το σφυροδρέπανο και άλλα «κομμουνιστικά σύμβολα» διώκονται επίσης στην Ουγγαρία, στην Τσεχία (το Κομμουνιστικό Κόμμα εκεί έχει για σύμβολο… κεράσια), στη Γεωργία, στην Ουκρανία.

Στην Ουκρανία μάλιστα αποτελούν συχνό φαινόμενο  οι εξαφανίσεις και οι δολοφονίες κομμουνιστών, ενώ και σε άλλες χώρες οι κομμουνιστές αντιμετωπίζουν διακρίσεις, τους απαγορεύεται να εργαστούν και τους στερούν τα πολιτικά τους δικαιώματα.

Από την τηλεοπτική εικόνα γίναμε μάρτυρες της κατεδάφισης, από φασίστες «αγαναχτισμένους», ανδριάντων του Βλαδίμηρου Λένιν και μνημείων του αντιφασιστικού αγώνα στην Ουκρανία και σε χώρες της Βαλτικής, και στη θέση τους είδαμε να υψώνονται μνημεία αφιερωμένα σε ντόπιους δοσίλογους και συνεργάτες  των χιτλερικών καταχτητών.

                               Μνημείο των νεκρών του Κόκκινου Στρατού στην Πολωνία

Σ’ αυτούς που πάντα επιχειρούσαν να μειώσουν και να συκοφαντήσουν τη συμβολή του Κόκκινου Στρατού στην Αντιφασιστική Νίκη, «απάντησε» εγκαίρως ο Αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χεμινγουέι: «Ο κάθε άνθρωπος που αγαπάει την ελευθερία, χρωστάει τόσα στον Κόκκινο Στρατό που δε θα μπορούσε να του τα ξεπληρώσει ποτέ, με ό,τι κι αν έκανε».

                       Μνημείο των νεκρών του Κόκκινου Στρατού στο Βερολίνο

Καμιά παραχάραξη ή διαστρέβλωση της Ιστορίας, και κανένα αντιδραστικό νομοθέτημα δεν μπορεί να σβήσει τη μία και μοναδική αλήθεια. Τον φασισμό και τους πολέμους γεννάει το σύστημα της εκμετάλλευσης και της άνθησης του καπιταλιστικού κέρδους. Το ίδιο σύστημα που επιφυλάσσει στους πολλούς την ψευτοζωή  και την αγχώδη και κοπιαστική καθημερινή προσπάθεια για επιβίωση και σε μια χούφτα παράσιτα αμύθητα πλούτη και ζωή στη χλιδή. Είναι όμως και το ίδιο σύστημα που γεννάει ταυτόχρονα την ανάγκη για το ξετίναγμα των καταπιεσμένων από τα δεσμά της ταξικής σκλαβιάς.

Οι εργαζόμενοι, το λαϊκό κίνημα, οι λαοί, παρά τη δεινή θέση που βρίσκονται στη δοσμένη συγκυρία, έχουν βαριά και πολύτιμη παρακαταθήκη την ιστορία τους και την κοσμοθεωρία τους, για να αντλήσουν τα απαραίτητα διδάγματα και σοφότεροι να προχωρήσουν μπροστά· να βάλουν μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τον φασισμό, τους πολέμους, το σύστημα που τους γεννάει και τους χρησιμοποιεί· να μετατρέψουν την εκμετάλλευση σε ανάμνηση, παραχωρώντας της χώρο στα λεξικά του μέλλοντος και να χτίσουν για πάντα «το σοσιαλισμό  που εδραιώσαμε στη μάχη». Ο αγώνας είναι μακρύς και δύσκολος, ελπιδοφόρος και γι’ αυτό όμορφος· θα είναι και νικηφόρος.

 

                                 Μνημείο για τους νεκρούς του Άουσβιτς

Και ένα ανέκδοτο κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη, γραμμένο μάλλον το 1993 – (Πηγή: Αυγή)

Είμαι ένας από τους επιζήσαντες κρατούμενους στο SS στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως του Μαουτχάουζεν. Ένας από εκείνους που τον Μάιο του 1945 κλαίγοντας και ελπίζοντας εφώναζαν ποτέ πια! Ήταν τότε που οι οπαδοί του ναζισμού έχασαν τον πόλεμο.

Ο ναζισμός όμως επέζησε. Κυρίως γιατί αιώνιες κοινωνικές πληγές αφέθηκαν αθεράπευτες. Και μένουν ακόμα! Και επιπλέον, γιατί η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται, και κάποτε και να αθωώνεται.

Μετά από 48 χρόνια αυτό που θέλω να φωνάξω είναι πάλι;

Φίλοι μου, θυμηθείτε: ο Αδόλφος Χίτλερ δεν έπεσε απ’ το διάστημα. Ούτε ήταν ένας και μόνος. Ήταν το διαμόρφωμα δεκάδων χιλιάδων αφανών χιτλερίσκων στη Γερμανία και την Αυστρία. Και όχι μόνο εκεί. Χιτλερίσκων διάσπαρτων σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε χώρους εργασίας, σε γειτονιές, σε συντροφιές, σε οικογένειες.

Και ο ναζισμός δεν ήταν ιδέα ενός και μόνου διεστραμμένου εγκεφάλου. Ήταν η συμπύκνωση της νοσηρής πολιτικής αντίληψης εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, φορέων του μικροβίου του ρατσισμού, του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας, της τελικής λύσης όλων των προβλημάτων με τη βία, τη φωτιά και το τσεκούρι.

Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι’ αυτό και δεν τον πήρε μαζί του, δεν εμφανίστηκε μόνο στη Γερμανία, γι’ αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά κοινωνικά προβλήματα τον τρέφουν. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου. Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση.

Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις, σε πλατείες. Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμη και μέσα απ’ το ίδιο μας το σπίτι. Εκεί φωλιάζουν όλα. Γι’ αυτό μόνο με την πίστη σε μια καθημερινή ζωή, που να μας χωράει όλους, απροκατάληπτη και δίκαιη προς όλους μπορούμε έστω και καθυστερημένα να πετύχουμε αυτό που τόσο προσδοκούσαμε τον Μάιο του 1945: ένα πραγματικό ποτέ πια.

 Από τα blog  «Ατέχνως», «Οικοδόμος», «Κατιούσα»